Këtë herë më quajnë Emi

Këtë herë më quajnë Emi. Emi është emër vajze. Unë jam një vajzë.

Një djalë dhe një vajzë

Njohja e saj me Mirin nuk ishte e rastësishme. Për të. Së pari sepse ajo nuk besonte tek rastësia dhe, së dyti (këtë do ta merrte vesh vetëm mbasi të lidhte shoqëri me të), ashtu si babai i saj, edhe babai i Mirit e kishte gjetur atë kabinë pikërisht në momentet e fundit dhe as Miri – njësoj si ajo – nuk kishte qenë aspak entuziast për atë vend. Divjaka ishte e famshme për luftën me mushkonjat, që çdo pushues ishte i detyruar të bënte. Por ja që në plazhin e Divjakës, përveç mushkonjave, ata gjetën edhe njëri – tjetrin.

Kërcimi i parë – Tregim

DORA E DJATHTË

Nuk e kisha menduar ndonjëherë se, një ditë, do shkruaja vërtet. Që të shkruash duhet të lexosh dhe unë nuk mendoja se një ditë do kisha guximin e duhur të prekja një libër me dorë. As që mund ta imagjinoja se, një ditë, unë do mund të shfletoja fletët e një libri, se do mund ta lexoja; se një ditë do i shikoja librat për atë që ishin në të vërtetë: libra. Por kjo ndodhte përpara se të zbuloja dorën time të djathtë.

Honi i Natës

Ky është Honi i Natës dhe mbyllet vetëm në mëngjes, kur njerëzit nuk kanë më nevojë për të fjetur.

The Gravedigger’s Tale

by Simon Clark

“Jesus!” exclaimed the electrician as he levered the back off the big one hundred cubic foot chest freezer. “What did you have to dig them back up for?”

Weathered brown, whip-lean, sixty-plus, half-Smoked cigarette behind one ear, the gravedigger grinned, displaying an uneven row of yellow chips that had once been teeth; he leaned forward, bare wrinkled elbows resting oh the freezer lid.

Adhuruesi i fishekzjarrëve

ADHURUESI I FISHEKZJARRËVE

Diçka atje jashtë

*NJË DITË E ZAKONSHME, ORA 14.30

Tedi ngriti turirin prej dëborës, lehu dy herë dhe pastaj u turr përpara si një shigjetë.

«Ç’dreqin pati ky, mo?» ia priti Keli.

Luli kaloi çiften nga njëri sup në tjetrin. «Me siguri që do ketë ndjer ndoi lepur. Shkojmë.»

Dy burrat u nisën mbas qenit. S’bënë as një duzinë hapash, kur Tedi lëshoi një hungërimë të mbytur, sikur dikush ta kishte zënë prej gushe.

E pastaj: asgjë.

Hej Ti!

…po, po, me ty e kam.

Xhaxhi me fytyrë gjithmonë të qeshur

Nisje.

Kjo nuk është një përrallë, e megjithëkëtë, unë do e filloj me “na ishte një herë një djalë…” Nuk e kam fare idenë se çfarë mund të mendoni, por mund të them që po, vërtet, një herë na ishte një djalë. Ishte shumë i vogël, ky djalë. Ndodhitë e tij, aso kohe, ende nuk shkruheshin me detaje të hollësishme në atë fletoren e pafundmë të kujtimeve dhe ato pak fotografi që shoqëronin ato shkrime ishin akoma bardhe e zi, e megjithatë, edhe tani, pas kaq shumë kohe, përsëri ato fotografi janë më se të mjaftueshme për të krijuar filma me metrazh të shkurtër. Herë pas here, djali-tashmë-jo-i-vogël, lë ecjen, merr çelësin e dhomës së projektimit të filmave dhe merr e shikon ndonjë prej atyre filmave me metrazh të shkurtër. Ja:

…Çast!

* * *

“Çast” m. sh.

2. Kohë e shkurtër, në të cilën ndodh ose kryhet diçka; rrethanë e përkohshme, që ka ndonjë veçori; rast, koha e përshtatshme ose e papërshtatshme për diçka.

Nga (Fjalori Elektronik i Gjuhës Shqipe (FESh)

Çast!…

* * *

“Çast” m. sh.

1. Një periudhë kohe shumë e shkurtër, grimë, imtë, minutë.

Nga (Fjalori Elektronik i Gjuhës Shqipe (FESh)

I vdekuri i gjallë

 

ORA 04.00

Kur koha ndalet.

 

E kanë thënë shumë kohë më parë, por askush nuk e ka besuar. Ndoshta sepse ai që e ka thënë nuk ka qënë shumë i njohur, ose ndoshta sepse njerëzit kanë qënë tepër të zënë për të menduar vetëm mbi ato që ka thënë Nostradamusi.

Shumë kanë guxuar dhe kanë shkruar rreth saj, por të paktë kanë qënë ata që e kanë lexuar.

Akoma edhe më të paktë ata që e kanë besuar.

Ka nga ata që i kanë dedikuar filma, por sytë që kanë parë ata filma, nuk kanë arritur të shikojnë përtej figurave, të lexojnë midis rreshtave, të mbushin mendjen që një ditë… që një ditë toka do të revoltohej dhe do të villte jashtë çfarë kish ngrënë.

Koha e Votës

Çohu shqipëtar, çohu dhe voto… Ka ardhur koha!

Jo, jo, nuk jam duke recituar rilindësin e njohur dhe as jam duke kënduar këngën e re elektorale të ndonjë partie. Vetëm se, kjo puna e votës, është kthyer në një stres të vërtetë. Një gjë ka mbetur pa u bërë me votë, por edhe për këtë nuk e vë dot dorën në zjarr. Pastaj, ç’them dhe unë! Sot, nuk ke më nevojë të çohesh, sot jemi në kohën që mund të votosh edhe pa u çuar… drejt e nga vendi.

Libri Vs. Filmi

“Atëhere? Si mendon?”

Sapo ka mbaruar filmi dhe jam gati të ndërroj kanal. Pyetja është e pashmangjshme: atëhere si mendon? Është më i bukur filmi, apo libri? Ndonjëherë më vjen të zgjedh asnjërin, por s’mundem. Pyetja është shumë e qartë, kam dy alternativa dhe jam i detyruar të zgjedh njërën prej tyre.

Nuk hezitoj: libri është më mirë se filmi.

Dua të kem frikë.

 

Dua të kem frikë. Dua të kënaqem duke u frikësuar.

Në pamje të parë, kushdo që dëgjon apo lexon këto fjalë, mund të pyesë se si ka mundësi që të duash të kesh frikë? Si ka mundësi të ndiesh kënaqësi nga diçka e këtillë? Dikush mund edhe të pyesë: nuk ke frikë të kënaqesh duke patur frikë?

Kryqëzatorë Modernë

1.

Kur u ula për të shkruar këtë që Je duke lexuar tani, kisha ndër mend komplet tjetër gjë. Kisha ndër mend të shkruaja rreth diçkaje që të kishte të bënte me artin e të të shkruarit një rrëfenjë (quaje edhe histori, quaje edhe ndodhi, quaje çfarë të duash) në formën e një tregimi, një art ky, që, në Shqipërinë tonë të dashur, duket sikur na ka lënë shëndenë. Dhe, në fakt, vetëm duket sikur, sepse në të vërtëtë… oh, në të vërtetë!