– Pashë rrugës një grua që po qante heshtur –

nga Shkëlqim Çela

– Pashë rrugës një grua që po qante heshtur –

si oaz mu duk mollzë e saj

në atë trotuar betoni

me pemë të sapothara

dhe pluhur marsi;

kaq, se me pas ajo

do nxjerrë rruspa ekskavatorësh

të prishë akuaduktet,

qyngjet nëntokësorë të lotëve,

do thajë pelikanët e muzgut,

kënetën e bukur

në jukun e shamive të buta mbytur,

do shtrojë argjilë e pluhur hëne të vdekur,

një talk të heshtur, të pafjalë,

pudër jupiteri me urinë dhe etjen

e tharjes globale.

Tags: poezi, Shkëlqim Çela